Κυριακή 29 Απριλίου 2018

είναι όλα ένας μύθος...

... αλλά κι ένα όνειρο για να κοιμάσαι τα βράδια

η εικόνα είναι πάντα κάπως έτσι :
ένα πανέμορφο σκαρί, συνήθως κάπως παλιακό από εκείνα τα αντικέ, με ορθάνοιχτα πανιά να ξανοίγεται σε ένα απέραντο γαλάζιο ή να βάζει πλώρη προς το ηλιοβασίλεμα.
κλείστε τα μάτια και φανταστείτε το. υπέροχο, ε;
μια εικόνα που θα είναι πάντα συνδεδεμένη με την ιδέα της ελευθερίας, της αποδέσμευσης, της ανεξαρτησίας.
λύνεις τους κάβους και φεύγεις.
μια εξιδανίκευση.



κι έτσι θα μείνει.
μια εικόνα που φτιάχνουμε με το μυαλό μας, μια φαντασίωση, ένα όραμα.

όλα σ'αυτήν την εικόνα μοιάζουν εύκολα. μόνο που το να ανοίξει ο Κόστνερ μόνος του τα πανιά σε ένα παλιό σκαρί (όπως συμβαίνει στο message in a bottle π.χ.), είναι τόσο πραγματικό όσο το να πείσετε εσείς την Ρόμπιν Ράιτ να έρθει για πλήρωμα στο δικό σας πλοίο.

η πραγματικότητα ας πούμε ότι είναι λιιιιιγο διαφορετική.
και ακριβώς γι'αυτόν τον λόγο, αυτό που προσωπικά έχω καταλάβει είναι ότι το ταξίδι με πλοίο θέλει εκτός από ικανότητες, γνώσεις και εμπειρία, πολύ καλή παρέα και άπειρη υπομονή κι ευελιξία. αλλά ΚΥΡΙΩΣ θα πρέπει να ξεχάσεις τον μύθο που έπλασες με το μυαλό σου, αυτόν που περιέγραψα στην αρχή.
τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο σ'ένα πλοίο και τίποτα δεν είναι τόσο ιδανικό.

ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα ένα ένα.
προειδοποίηση : όποιος δε θέλει να απομυθοποιήσει την αρχική εικόνα που περιέγραψα, ας σταματήσει εδώ την ανάγνωση.
από εδώ και κάτω ουδεμία ευθύνη αναλαμβάνω για την καταστροφή των φαντασιώσεων, οραμάτων κλπ κλπ.

λοιπόν....
το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να ξεχάσει κανείς είναι την ιδέα μιας ήρεμης, ΕΡΗΜΗΣ, γαλάζιας θάλασσας. τόσο το Αιγαίο όσο και το Ιόνιο το καλοκαίρι (που μάλλον τότε θα θέλεις να τα ταξιδέψεις) μοιάζουν λίγο με την Κηφισίας σε ώρα αιχμής. οκ μπορεί να υπερβάλω λίγο, αλλά κοντά είμαι.
τα φανάρια λείπουν και η διαγράμμιση.
σε ορισμένες περιπτώσεις αυτά τα τελευταία θα ήταν πολύ χρήσιμα, μια που οι επικίνδυνοι "καπεταναίοι" μοιάζουν να είναι περισσότεροι από τους επικίνδυνους οδηγούς.
πριν καλά καλά το καταλάβεις έρχεται ο άλλος να σου κόψει την πορεία από τ'αριστερά κι αν δεν έχεις το νου σου να τον αποφύγεις, σε βλέπω να κάνεις παρέα με τα ψαράκια του Αιγαίου.

πλάνη νούμερο δύο :
οι ερημικές παραλίες.
με τόσα σκάφη στις θάλασσες και τόσους τουριστικούς οδηγούς, google maps κλπ, είναι αδύνατον να βρεις ερημική παραλία. οι δε πιο διάσημες "πρώην ερημικές" π.χ. οι παραλίες των Αντίπαξων, δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από το Super Paradise της Μυκόνου. ή μάλλον έχουν. στη Μύκονο βλέπεις πιο γυμνασμένα και καλλίγραμμα κορμιά και ξέρεις ότι πας για το πάρτυ .
ένα άλλο πρόβλημα με αυτές τις δήθεν ερημικές παραλίες, είναι ότι για να βρεις θέση να αράξεις το σκάφος σου κάπου κοντά στην παραλία, πρέπει να τις προσεγγίσεις με το πρώτο φως της μέρας. αλλιώς ξέχνα την την - γεμάτη από σκάφη - ερημική παραλία.

πρόβλημα νούμερο τρία:
το ίδιο στρες πάνω κάτω το έχεις και για το λιμάνι. γιατί πού θα το παρκάρεις το σκάφος σου το βράδυ. ε;
φυσικά υπάρχει και το αρόδου. αλλά και πάλι χρειάζεσαι ένα λιμάνι, έναν κολπίσκο, κάτι.
πού θα την ρίξεις την άγκυρα για να κοιμηθείς το βράδυ ; στα άπατα του Αιγαίου;
και αυτά τα αγκυροβόλια τα αρόδου, γεμίζουν ΚΑΙ αυτά από μια ώρα και μετά.
χώρια που δεν μπορείς να κατέβεις εύκολα για να πας στα ταβερνάκια απέναντι, αν δε θέλεις να τρως αποκλειστικά πάνω στο σκάφος, παρά μόνο με τη βοήθεια ενός φουσκωτού. που σημαίνει θα βραχεί το πωπουδάκι σου, τα ποδαράκια σου, μπορεί και να κρυώσεις λίγο στην επιστροφή, αλλά δε βαριέσαι...είσαι σκαφάτος!

φυσικά μπορείς να είσαι διαρκώς εν πλω. αυτό όμως σημαίνει ότι χρειάζεσαι καπετάνιο τη μέρα, όπως και τη νύχτα. σημαίνει πως δε θα χρειαστείς ανεφοδιασμό για μερικές ημέρες, άρα οικονομία στο νερό και φυσικά δε θα έχεις ρεύμα. επίσης σημαίνει να ξεχάσεις τις όμορφες παραλίες αν αυτές ήταν ο προορισμός σου, όπως και τα γραφικά λιμανάκια. θα είσαι απλά εν πλω.
γενικά θα πρέπει να ξεχάσεις πολλές από τις ανέσεις στις οποίες μπορεί να έχεις συνηθίσει.
και φυσικά, ακόμη κι εν πλω, τουλάχιστον στη Μεσόγειο, δε θα αποφύγεις το θαλάσσιο traffic.
.....

τα τελευταία χρόνια γίνεται μια τεράστια διαφήμιση όσον αφορά τις διακοπές πάνω σε σκάφος.
ένα πολύ μεγάλο ψέμα είναι ότι οι διακοπές αυτές έρχονται οικονομικότερα.
ένα σκάφος είναι πράγματι σχετικά οικονομικό (όχι ιδιαίτερα πάντως)  μόνο όταν έχει τουλάχιστον έναν σκίπερ στη παρέα, ένα-δυο άτομα που θα βοηθούν στα δεσίματα και στις μανούβρες, η παρέα θα περνά τον περισσότερο χρόνο πάνω στο σκάφος, που σημαίνει θα τρώει πάνω σε αυτό, δε θα νοικιάζει αυτοκίνητα για περιηγήσεις στα νησιά και επίσης θα είναι πολυμελής για να μοιραστεί τα έξοδα της ενοικίασης. το τελευταίο βέβαια είναι μεγάλο ρίσκο αν σκεφτεί κανείς ότι τα τετραγωνικά σε ένα πλοίο είναι ελάχιστα (κι αν δεν τα πηγαίνεις καλά με κάποιον, σε βλέπω στη θάλασσα ή κλειδωμένο σε μια σκοτεινή καμπίνα) και θα πρέπει ο καθένας να αναλάβει τον ρόλο του για να μην υπάρχουν προβλήματα και παρεξηγήσεις. επίσης επειδή οι χώροι είναι μικροί και στενόχωροι, το μοίρασμα των καμπινών ή η χρήση των μπάνιων π.χ. όταν τα άτομα είναι πολλά μπορεί να γίνει προβληματική.
αν πάλι νοικιάσεις σκάφος με αρκετούς χώρους, σκίπερ, 2-3 ναύτες, καμαρώτο και μάγειρα, καλύτερα να πήγαινες σε πεντάστερο.
επίσης ακριβό θα σου βγει αν θέλεις το σκάφος αποκλειστικά για σένα και την οικογένειά σου.

και μερικές προσωπικές παρατηρήσεις ή πράγματα που κάνουν εντύπωση:
*πάρα πολλλοί ιδιοκτήτες ή ενοικιαστές σκαφών είναι αδαείς και επιπόλαιοι. άρα επικίνδυνοι και για τους άλλους.
όπως συμβαίνει και με τα αυτοκίνητα, το να πάρεις ένα δίπλωμα δε σημαίνει ότι ξέρεις και να οδηγείς όταν σου λείπει η εμπειρία, έτσι και με τα σκάφη.
επιπλέον κάποιοι μπορεί να έχουν πάρει το δίπλωμα τους στο εξωτερικό. το Αιγαίο όμως με τα μελτέμια είναι πολύ ιδιαίτερη θάλασσα. από την άλλη έχουμε και τους δικούς μας τους κάγκουρες που ξεχειλίζουν μόστρα ενώ δεν ξέρουν ούτε το πλοίο τους να δέσουν.
*όποιον κατέχει ή οδηγεί σκάφος τον φωνάζουν καπετάνιο. είμαστε η χώρα των καπεταναίων και των προέδρων. το πόσοι αξίζουν τον τίτλο είναι μια άλλη πικραμένη ιστορία.
* ο άνεμος έχει τρομερή δύναμη. αλλά τρομερή δύναμη. πήγαινε να τυλίξεις ένα πανί λίγο - ελάχιστα με 2 μποφόρ και θα με καταλάβεις. το ίδιο και η θάλασσα. αν δε σεβαστείς αυτά τα δύο στοιχεία μην πας πουθενά.
* ένα πλοίο πάντα κουνιέται. αυτό άλλοτε είναι ευχάριστο, άλλοτε όχι. το θέμα είναι πως πάντα όλα τα αντικείμενα πρέπει να είναι καλά ασφαλισμένα σε τοποθεσίες που δε θα πέσουν, σπάσουν κλπ.
*από ένα πλοίο φεύγεις πάντα με μώλωπες. σε όλο το σώμα. παντού.
*υπάρχουν ασφαλή και καλά λιμάνια με παροχές που κοστίζουν ελάχιστα και άλλα που ζητούν πολλά χρήματα χωρίς να προσφέρουν τίποτα. υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης των λιμανιών μας και εκμετάλλευσής τους, αλλά έτσι όπως πάει το πράγμα βλέπω να τα αναλαμβάνουν οι ξένοι.
ακόμη η Ελλάδα είναι πολύ οικονομική, αλλά κι αυτό βλέπω να αλλάζει σύντομα.
* λιμάνι εφιάλτης (από αυτά που έχω πάει) αυτό της Ύδρας. αν δεν την πάθεις εκεί την ανακοπή προσπαθώντας να μπεις και να δέσεις, την έχεις γλιτώσει φτηνά. με μια είσοδο σαν στόμιο μπουκαλιού όπου σχεδόν μόνιμα βρίσκεται ένα πλοίο της γραμμής και τα θαλάσσια ταξί να κινούνται εντελώς αλλοπρόσαλλα προς όλες τις κατευθύνσεις, το στρες χτυπά limit up

και μια αξέχαστη προσωπική εμπειρία.
ήταν η μέρα που θα παραδίναμε το πλοίο στο Λαύριο. ξεκινήσαμε από την Απόκρουση της Κύθνου με πλήρη άπνοια κι έναν παράξενο κίτρινο ορίζοντα στην Ανατολή. οι όγκοι των βράχων διαγράφονταν ξεκάθαρα και υπέροχα τριγύρω μας. φυσικά βάλαμε μηχανή γιατί αέρας ούτε για δείγμα. μια απέραντη λίμνη η θάλασσα.
πριν καλά καλά αφήσουμε πίσω μας τα βράχια της Κύθνου μπήκαμε στο πρώτο πέπλο της ομίχλης. όλο και πυκνότερα τα νέφη της άρχισαν να μας τυλίγουν και σε λίγη ώρα δεν βλέπαμε τίποτα. μια απόλυτη λευκότητα και μια νεκρική ησυχία εκτός από τον μονότονο βόμβο της μηχανής και τον παφλασμό του νερού που αφήναμε πίσω μας.
μοιάζαμε να κινούμαστε μέσα σ'ένα σύννεφο προς ένα λευκό τίποτα.
σηκώθηκα και πήγα προς το τιμόνι για να μπορώ να παρακολουθώ καλύτερα αν και συνήθως μου αρέσει να κάθομαι σταβέντο.
τι να παρακολουθώ; το τίποτα. το λευκό. αλλά δεν μπορείς να κάθεσαι ήσυχα ήσυχα όταν κινείσαι προς το άγνωστο χωρίς να βλέπεις.
η πορεία ήταν καθορισμένη στον αυτόματο, άρα δεν κινδυνεύαμε από σκοπέλους ή υφάλους, αλλά αν ερχόταν ένα άλλο πλοίο; ένα ταχύπλοο; ή ένα από τα μεγάλα εμπορικά ή επιβατικά;
με μόνη αίσθηση αυτήν της ακοής προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τον κίνδυνο. γιατί στη θάλασσα δεν υπάρχει διπλή γραμμή όπως στους δρόμους. δεν υπάρχει προστατευτικό κιγκλίδωμα. για περίπου μιάμιση με δύο ώρες δεν βλέπαμε τίποτα πέρα από τα 2-3 μέτρα μπροστά μας. κι όταν επιτέλους άρχισαν να αχνοφαίνονται οι όγκοι των νησιών και της στεριάς μας πλημμύρισε ένα απέραντο αίσθημα ανακούφισης.
μήνες μετά που θυμήθηκα το γεγονός τον ρώτησα πώς δε φοβήθηκε εκείνη τη μέρα. πώς ήταν τόσο σίγουρος ότι όλα θα πήγαιναν καλά.
- ποιος σου είπε ότι δε φοβήθηκα ; μου απάντησε. δεν είχα ξανασυναντήσει αυτό το φαινόμενο στο Αιγαίο, καλοκαίρι. στη Βόρεια Θάλασσα, ναι, αλλά εκεί οι συνθήκες είναι διαφορετικές.
- ναι, αλλά δεν έδειξες τίποτα.
- ο καπετάνιος δεν πρέπει ποτέ να δείχνει την ανησυχία του.

...
κάπως έτσι οι μύθοι, κάπως έτσι η πραγματικότητα.
κατά βάθος πιστεύω πως όλα τα ταξίδια ξεκινούν από μέσα μας.
από μια ασίγαστη φλόγα που ενισχύεται από την αγάπη.
και δεν υπάρχει ωραιότερο όραμα από ένα πλοίο που κατευθύνεται σε έναν άγνωστο ορίζοντα. 





7 σχόλια:

Jolly Roger είπε...

Μέχρι πριν 20-25 χρόνια - σχετικά πρόσφατα δλδ - το ταξίδι με ιστιοπλοϊκό αποτελούσε περιπέτεια. Τα πλοία ήταν άβολα (πολύ πιο άβολα από σήμερα), η πλοήγηση ήταν δύσκολη (δεν υπήρχαν τα ηλεκτρονικά) και οι μανούβρες απαιτητικές. Τόσο στην θάλασσα, κατά την διαδρομή, όσο και τα λιμάνια. Ακόμα και αν είχες δίπλωμα, η θάλασσα και το πλοίο σε έστελναν πολύ γρήγορα πίσω στο σπίτι σου - αν δεν είχες την ανάλογη εμπειρία.

ΟΚ, τα πράγματα δεν ήταν τόσο πρωτόγονα όπως στις αρχές του 20ου αιώνα - που έφευγες και δεν ήξερες αν θα γυρίσεις. Αλλά το ταξίδεμα με πλοίο ήταν κυρίως η περιπέτεια και η εξερεύνηση.

Γιατί "εξερεύνηση"; Επειδή μέχρι το 1995-2000 όντως η Ελλάδα ήταν άγνωστη χώρα. Terra ingognita. Γύρναγες 5 χρόνια γύρω γύρω ένα οποιοδήποτε γνωστό νησί και στον 6ο χρόνο ανακάλυπτες καινούργια μέρη που δεν ήξερες. Πόσο μάλλον που η Ελλάδα έχει 3500 νησιά, από τα οποία τα 2500 είναι (ήταν; ) ακατοίκητα.
Σήμερα δεν υπάρχει πια κάτι να εξερευνήσεις. Σήμερα προσπαθείς απλά να βρεις εκείνο το μέρος που θα έχει τους λιγότερους Ούννους.

Παίρνουμε μερικά πράγματα σαν δεδομένα και νομίζουμε ότι πάντα έτσι ήταν. Τα θεωρούμε αυτονόητα και ξεχνάμε πόσο απελπιστικά γρήγορη ήταν η κατρακύλα.
Σήμερα (2018) έχουμε 30 εκατομμύρια τουρίστες. Πίσω στο μακρινό 2015 (ούτε 3 χρόνια) η κυβέρνηση σαμαρά πανηγύριζε επειδή έπιασε το ρεκόρ (για τότε) των 22 εκατομμυρίων. Στους ολυμπιακούς του 2004 που η Ελλάδα ήταν το παγκόσμιο επίκεντρο του τουρισμού με βια (και πολλά στατιστικά τρυκ) αγγίξαμε το όριο των 12 εκ. τουριστών.
Η ισχυρή Ελλάδα του σημίτη και της έκρηξης του χρηματιστηρίου είχε 7 εκ τουρίστες. Δηλαδή λιγότερο από το 1/4 των σημερινών. Όλα αυτά δεν είναι ούτε 20 χρόνια πριν.

Ξανακάνε νοερά αν θέλεις τα θαλασσινά σου ταξίδια και φαντάσου ότι τα 3/4 των ανθρώπων και πλοίων (και ταβερνείων και κτιρίων) που βλέπεις σήμερα δεν ήταν εκεί το 1998. Να μη μιλήσω για 1988 και 1978...

Οι ελληνικές θάλασσες τότε ήταν ένας επίγειος Παράδεισος που περίμενε εσένα να τον εξερευνήσεις.

Το ταξίδι με ιστιοπλοϊκό ποτέ δεν ήταν άνετο λοιπόν. Πάντα έπρεπε να βρέχεις το πωπουδάκι σου - τις περισσότερες φορές όχι μόνο το πωπουδάκι. Αλλά ήταν εξερεύνηση, ήταν περιπέτεια, ήταν γαλήνη. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από τον Γαλαξία να λαμπυρίζει με όλη του την μεγαλοπρέπεια πάνω από το κεφάλι σου σε μια έρημη παραλία.
Σήμερα ο Γαλαξίας είναι κρυμμένος πίσω από εκατομμύρια φλας των αγροίκων που βγάζουν σέλφι :-(

Καλύτερα να κάνω διακοπές στο μπαλκόνι μου στο Hintertupfingen. Για ποιόν λόγο να σκάσω ένα τσουβάλι λεφτά για να κοιμάμαι δίπλα σε ρώσους μεθύστακες και έλληνες wannabe κάγκουρες;

Jolly Roger είπε...

ΥΓ Εννοείται ότι είμαι ο Jolly Roger, ανάθεμα στον γούγκλη που παρουσιάζει οτι γουστάρει :-(

Jolly Roger είπε...

Υ.Υ.Γ. Ξέρω κάποια που είναι πιό ελκυστική από την Ρόμπιν Ράιτ. Και δεν ξέρω για το τι κάνουν οι άλλοι, αλλά το να έρθει μαζί μου στο πλοίο για μένα έγινε πραγματικότητα.
Μερικές φορές μόνο αναρωτιέμαι αν το μετάνιωσε ;-)

Πάντως και με την Ρόμπιν++ πάνω στο πλοίο, ακόμα και τότε δεν θα κατάφερνα να ανεβάσω/κατεβάσω μόνος μου _όλα_ τα πανιά σε ένα παλιό σκαρί σαν αυτό του Κόστνερ στο έργο.
Αλλά δεν χρειάζεται κιολας. Ένα πανάκι είναι υπεραρκετό. Όταν έχεις την Ρόμπιν++ μαζί σου, το _τελευταίο_ που θα ήθελες είναι το να πας γρήγορα.

scarlett είπε...

Σ'ευχαριστώ για το σχόλιο σου πειρατή ! :)
Πολύ όμορφη η εικόνα του Γαλαξία!

Όπως γράφω στο τέλος τα ταξίδια ξεκινούν από μέσα μας, από τις προσωπικές μας αναζητήσεις. Προφανώς η ανάγκη να απομονωθεί κανείς σήμερα, να είναι πολύ δύσκολο να ικανοποιηθεί.
Ωστόσο τα πλοία θα κουβαλούν πάντα μια δική τους μαγεία, γιατί είπαμε :οι εικόνες που έχουμε στο μυαλό μας είναι ονειρικές.
Είναι και ο έρωτας για τη θάλασσα...
Από την άλλη όπως γράφεις κι εσύ παραθέτοντας όλα τα παραπάνω νούμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ.

Σίγουρα ένα ταξίδι με πλοίο έχει τις δικές του απαιτήσεις και τις δυσκολίες του, από την άλλη είναι μια ευκαιρία να θαυμάσεις το αγόρι σου να ανοίγει πανιά :)

Τζων Μπόης είπε...

Εν τω μεταξύ αυτο το κείμενο κι ο σχολιασμός μου θύμισε κατι απο τα παλια και ως παλιά καραβάνα κι εγώ ή μαλλον μαούνα εν προκειμένω, λέω να σχολιάσω.
Ο / Η αρθογράφος τα λέει περίφημα! Πιο περιφημα δεν γίνεται !
Αντίπαξοι. Πριν 3 χρονια πέρασα απο εκει με ιστιοπλοϊκό (τρομάρα μου). Η πρασινογαλανη θαλασσα των παλαι ποτε νεανικών μου χρόνων ήταν εκει, αλλα έπρεπε να την διακρινω ανάμεσα σε άπειρα κορμιά που επέπλεαν στην επιφάνεια της.
Ερημική (και καλα) παραλία στη Μήλο ....κι εκει που λες οτι βρηκες τον παράδεισο, αντιλαμβάνεσαι ότι βρισκεσαι στην κόλαση, με την πρώτη βουτια στα γαλανά νερα διακρίνεις στον πυθμένα πλήθος από αλουμινένια κουτιά μπύρας, πλαστικές σαγιονάρες και πολλά αλλά πκαστικά ...ας αναδυθώ λες ψηλα μπας και ειναι καλυτερα τα πραγματα, τσουπ η σκυλοποπ απο το τουριστικό που κανει τον περίπλου του νησιού, οι τουρίστες κρεμονται πως οι Σύροι μετανάστες στα σαπιοκαραβα του Αιγαίου! Στην πρώτη τους βουτια φεύγεις !
Ακατοίκητη και "ερημική" Πολύαιγος....το ονειρο και ο ρομαντισμος δεχονται πλέον το τελειωτικό χτυπημα από τα φουσκωτα και τους φουσκωτους καθε ειδους!

Ωραίο άρθρο Scarlett !
...αντε να απομυθοποιήσουμε και τον τελευταιο ελληνικό μας μυθο :))

Τζων Μπόης είπε...

Επίσης, συγνώμη που μπηκα σφήνα !
...αυτο το ελαττωμα πρέπει να το κόψω καποτε :)

scarlett είπε...

Μια πολύ ευχάριστη σφήνα, Τζων Μπόη! :))
Τολμώ μάλιστα να πω πως το άρθρο θα ήταν ημιτελές χωρίς τη δική σου παρέμβαση :)
Καλώς ήρθες και πάλι και σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Αφού μάλιστα έχεις βιώσει κι εσύ ανάλογες εμπειρίες απλά επιβεβαιώνεις τα γραφόμενα.
Δυστυχώς τα μέρη που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε στα πρώτα νεανικά μας χρόνια δεν υπάρχουν πια.
Τους Αντίπαξους δεν τους πλησιάσαμε καν (πέρσι), καθώς πήγαμε σε λίγο πιο προχωρημένη ώρα και γινόταν ο κακός χαμός.
Το επόμενο σοκ όμως το πάθαμε στους Εγκρεμνούς (μετά την κατολίσθηση είναι προσβάσιμοι μόνο δια θαλάσσης), όπου ενώ όταν τους προσεγγίσαμε υπήρχε εκεί μόνο ένα τουριστικό, μέσα σε λιγότερο από μισή ώρα το κατακλύσανε τουλάχιστον άλλα δέκα θεόρατα τουριστικά, με τη μουσική όπως λες κι εσύ στη διαπασών και τους επιβαίνοντες να πέφτουν κραυγάζοντας από τα καταστρώματα. Φύγαμε κακήν κακώς και βαθιά απογοητευμένοι.

live your myth in greece που λέει και η διαφήμιση

και καλή μας εβδομάδα :)