Παρασκευή 29 Ιουνίου 2018

νοσταλγοί

Μπαίναμε στο πλοίο, ξέρεις, και κάποιες φορές που στο τσακ το προλαβαίναμε κόβαμε εκεί επιτόπου τα εισιτήρια, θέσεις πάντα υπήρχαν, το πολύ πολύ να τη βγάζαμε πάνω στις πλαστικές καρέκλες ή σε κανένα διάδρομο αν είχε φουρτούνα. Ούτε ξενοδοχεία κλείναμε, δεν υπήρχαν μπούκινγκ κόμια και δεν τα χρειαζόμασταν.
Οι  θάλασσες ήταν άδειες αν απέφευγες τις δυο τρεις διάσημες παραλίες του νησιού και...δεν ήταν που ήμασταν νέοι, ξέρεις... ήταν που οι αμμουδιές είχανε άμμο αντί για ξαπλώστρες σε δεκάδες σειρές και οι αξίες των πραγμάτων μετριούνταν με όσα νιώθαμε και όχι με φωτοσοπιαρισμένες εικόνες στο ίνστα.

5 σχόλια:

The Thieving Magpie είπε...

κι ο καφές ήταν νες καραβίσιος, δυο και μια, σβούρα με το κουταλάκι-όχι φρέντο, η μυρωδιά που γέμιζε τον αέρα ήταν η καρύδα απ' το λάδι για να μαυρίσουμε-τότε δεν απωθούσαμε τον ήλιο, το αλάτι στέγνωνε πάνω στα μαλλιά μας γιατί δεν μας έμαθε κανείς το σαν προτέκσιον σέρουμ, και σε τελική ανάλυση, δεν ήταν και τόσος καιρός πριν, απλά είμαστε μαιτρ στο να καταστρέφουμε την ομορφιά πολύ γρήγορα....

scarlett είπε...

μαιτρ...σωστά

λες δεν πέρασε τόσος καιρός, αλλά πέρασε αρκετός ώστε οι σημερινοί 30 something και όλοι οι νεότεροί τους να μην ξέρουν καν πώς είναι μια άδεια παραλία και μια ζωή χωρίς δίκτυο

thinks είπε...

Δυστυχώς το «κάθε χρόνο και καλύτερα» η εξέλιξη το φέρνει ανάποδα (κοιτώντας πίσω αντί κοιτώντας μπροστά).

Εμείς καταφέραμε να φτάσουμε μόνο μέχρι την πλαζ της Βουλιαγμένης τις λίγες μέρες που είμασταν στην Αθήνα, Σάββατο, με ανακοίνωση ότι δεν έχουν μείνει ελεύθερες ξαπλώστρες. Και μετά είδαμε ότι, όλοι που προλάβανε, είχαν από μία ξαπλώστρα ΚΑΙ μια έξτρα ξαπλώστρα για να ακουμπήσουν τις τσάντες τους μη και τις ακουμπήσουνε στην άμμο. Και όποιον ρωτούσες αν μπορείς να πάρεις την ξαπλώστρα που χρησιμοποιούσαν για τις τσάντες τους, απαντούσαν αρνητικά.

Δυό νέα παιδιά (που είχαν τις τσάντες τους στην άμμο) στο τέλος μας φώναξαν μόλις δυό ξαπλώστρες δίπλα τους άδειασαν. Ευγενέστατα παιδιά, πιάσαμε κουβέντα ώρες. Συστηθήκαμε καθώς φεύγανε. Ήταν από την Γεωργία αλλά τα Ελληνικά τους ήταν τόσο τέλεια που δεν το είχα καταλάβει. Τελικά μου φάνηκε πολύ φυσικό αν και γλυκόπικρο που οι μόνοι ευγενικοί άνθρωποι που γνωρίσαμε ήταν αλλοδαποί.

Καλό καλοκαίρι να ‘χεις, Scarlett!

scarlett είπε...

Θα βρεις κι ευγενικούς Έλληνες, αλλά δε νομίζω πως αυτό είναι το θέμα μας, Δημήτρη. Το θέμα είναι ότι η Ελλάδα που ξέραμε δεν υπάρχει πια.
Λογικό, θα μου πεις. Αφού τίποτα δε μένει στάσιμο.

Από την άλλη, όσοι γνωρίσαμε καλύτερες εποχές δε θα πάψουμε να τις νοσταλγούμε.

Καλό καλοκαίρι και σε σας, Δημήτρη!

thinks είπε...

Και βέβαια έχεις δίκιο, υπάρχουν πολλοί ευγενικοί Έλληνες, και έχουμε γνωρίσει… (αλλά εννοούσα από την ομάδα των …ξαπλώστρες για τσάντες)

Πράγματι, δυστυχώς, η Ελλάδα που ξέραμε δεν υπάρχει πια, η Ιταλία θυμίζει 1926 και η ΗΠΑ είναι το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέη…

Το καλό καλοκαίρι πάντως εμείς όλοι και όσοι το θέλουμε, θα το φτιάξουμε!