Σκεφτόμουν τα λόγια του Ελύτη για τη Σέριφο όταν είδα δίπλα μου να κατεβάζουν τη σημαία στο πλοίο. Ήταν μεσημέρι της 24ης Ιουλίου.
Λίγες μέρες μετά πετώντας για Θεσ/νίκη κάτι δε μου άρεσε στα χρώματα που έβλεπα. Μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω πώς είχε στρίψει το αεροπλάνο.
Μια μαύρη γλώσσα.
2 σχόλια:
Μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω την ανάρτηση και την δεύτερη φωτογραφία. Είναι πολύ σωστά φτιαγμένη. Πολύ λύπη, και αγανάκτηση από εκείνη τη νύχτα. Και είναι δύσκολο γιατί δεν μπορεί να ακολουθηθεί η συντεταγμένη πορεία του να βρίσκουμε ένοχους και να αποδίδουμε ευθύνες –επειδή, αυτή τη φορά δεν μπορούμε να ξεγελιόμαστε. Δεν υπάρχουν αθώοι. Μόνο ανομία, αλαζονεία, αυθαιρεσία του Εγώ και για Μένα, και υποδομή μηδέν, πρόβλεψη μηδέν… από πάνω μέχρι κάτω... από τα δεξιά ως τα αριστερά.
Κι εγώ δεν είχα καταλάβει στην αρχή τι έβλεπα, ήμουν εντελώς αφηρημένη όταν κάτι δεν μου πήγαινε καλά στην εικόνα που έβλεπα κάτω.
Μάλιστα δεν είχα στο μυαλό μου να βγάλω φωτογραφίες κατά την απογείωση και άργησα να βγάλω το κινητό. Η φωτογραφία τραβήχτηκε ακριβώς μία εβδομάδα μετά από τη φωτιά.
Τρομερό αυτό το μαύρο ποτάμι!
Όπως τα γράφεις, Δημήτρη, είναι. Δεν ήθελα να κάνω ανάρτηση γιατί τι να πεις ; Με δυο προτάσεις σου, εσύ, τα είπες όλα.
Δημοσίευση σχολίου