Το σπίτι που μένω βρίσκεται σε μια ήσυχη περιοχή. Δεν ακούω αυτοκίνητα, μηχανές, σκουπιδιάρικα, σχεδόν τίποτα που θα μπορούσε να με ενοχλήσει. Απ'έξω.
Ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που το επέλεξα όταν πρωτομπήκα σ'αυτό.
Δυστυχώς όμως, όπως έχω διαπιστώσει σε όλες τις σύγχρονες κατασκευές που έχω μείνει, μπορεί από τους εξωτερικούς θορύβους να είμαστε προφυλαγμένοι, από τους "από μέσα" όμως θορύβους δε μας σώζει τίποτα.
Και αν έχεις μάλιστα την ατυχία να έχεις έναν αγενή, νεόπλουτο και φαντασμένο Νεοέλληνα από πάνω, την έχεις βάψει κανονικά.
Το πράγμα δυστυχώς είχε δείξει από την αρχή. Φρεσκοχωρισμένος, με το ένα ακόμη πόδι στο "εκεί" και με το άλλο στο από πάνω μου διαμέρισμα, φρόντιζε να έρχεται για όλων των ειδών τα μαστορέματα και τις δουλειές της μετακόμισης μετά τις 9 το βράδυ. Αφού έκανα υπομονή, δεν θυμάμαι καν πόσο... 1 μήνα ; ....2 ; (αντιλήφθηκα πως η πλήρης μετακόμισή του μπορεί να καθυστερούσε πολύ ακόμη) και κάποια στιγμή του άφησα ένα ευγενικότατο σημείωμα, παρακαλώντας τον να μετατοπίσει τις θορυβώδεις εργασίες του σε ώρες "μη κοινής ησυχίας".
Την άλλη μέρα βρήκα ένα ανάλογο ευγενέσταστο σημείωμα με συγγνώμες και "δεν θα επαναληφθεί" και "δεν ήξερα ότι σας ενοχλούσα"κλπ. Προφανώς το να ακουμπάς μεταλλικά αντικείμενα στο πάτωμα και να τα βαράς στις μία τη νύχτα, απαιτεί ένα ιδιαίτερο IQ για να αντιληφθείς ότι ενοχλούν τους γείτονες.
Φυσικά, για να γράφω εδώ τον καημό μου και το δράμα μου, η ευγένεια εκείνου του σημειώματος ήταν μόνο στα λόγια και σε καμιά περίπτωση δεν έγινε πράξη.
Φυσικά, για να γράφω εδώ τον καημό μου και το δράμα μου, η ευγένεια εκείνου του σημειώματος ήταν μόνο στα λόγια και σε καμιά περίπτωση δεν έγινε πράξη.
Αρκετά χρόνια μετά, οι ώρες κοινής ησυχίας και ο σεβασμός προς τους άλλους παραμένουν άγνωστες έννοιες στον "από πάνω". Μαστορεύει όποτε του καπνίσει (τόσο συχνά μάλιστα που αναρωτιέμαι αν το κάνει επαγγελματικά), καλεί κάθε τρεις και λίγο κόσμο και σέρνει έπιπλα, βαράει κάγκελα, ψιλογίνεται χαμός (πρέπει να έχει υποστεί πολλή καταπίεση ως έγγαμος) και όταν λείπει, δίνει το κλειδί στα παιδιά του, που φέρνουν εδώ τους γκόμενους και τις παρέες τους τις ώρες που οι νεολαίοι το συνηθίζουν.
Πέρσι είχα πάθει ωτίτιδα από τη συχνή χρήση ωτασπίδων και καθημερινά αντιμετωπίζω το δίλημμα:
νευρασθένεια από την αϋπνία ή ωτίτιδα ;
νευρασθένεια από την αϋπνία ή ωτίτιδα ;
8 σχόλια:
Αγαπητή μου Scarlett, τώρα, δέκα χρόνια που ερχόμαστε δυό φορές τον χρόνο 15 μέρες την φορά στο διαμέρισμά μας στην Αθήνα, ο συνεχής θόρυβος από πάνω μου προκαλεί την εύθυμη σκέψη ότι σε λίγες μέρες φεύγουμε πάλι. Και δεν είναι μόνο οι από πάνω μας: Όλοι οι γείτονες είναι θορυβώδεις. Είναι αξιοπρόσεκτο το πόσο θορυβώδης είναι η ζωή σε (καλή, παλιά) γειτονιά Αθηναϊκού προαστίου. Μπαμ-μπουμ-φωνές… τηλεοράσεις… ραδιόφωνα… συνέχεια… Αλλά η εμπειρία για μένα απλά μου θυμίζει συνεχώς ότι ευτυχώς δεν ζω «εδώ» μονίμως. Για μένα μάλιστα το πιο ευτράπελο είναι το σκουπιδιάρικο του Δήμου και ο τρομερός (μα τρομερός!) θόρυβος από τον δρόμο στις 2-3 το πρωί, καθώς μηχανικά σηκώνει και αδειάζει τους κάδους. Μάλιστα, πρόσφατα, που το έβλεπα από το μπαλκόνι, πληροφόρησα την Μαργαρίτα ότι όλη η δουλειά που κάνουμε συνεχώς για να διαχωρίσουμε ανακύκλωση στους διάφορους κάδους, καταλήγει όλη στο ίδιο σκουπιδιάρικο.
Κουράγιο!
Θα μπορούσα να γράψω σελίδες, Δημήτρη, για το παραπάνω θέμα, γιατί είναι όντως ένα δράμα αυτό που ζούμε στην Ελλάδα οι κάτοικοι των πόλεων.
Όπως έγραψα και στην αρχή του κειμένου, εγώ από εξωτερικούς θορύβους- πράγμα σπάνιο για αστική περιοχή της Αττικής- δεν υποφέρω. Όταν μάλιστα έχω ανοιχτές μπαλκονόπορτες ακούω πουλάκια, τα δέντρα που θροΐζουν και πολύ αραιά θα περάσει και κανένα αυτοκίνητο.
Οι από μέσα όμως θόρυβοι μπορούν να σε στείλουν στο ψυχιατρείο.
Φυσικά δεν φταίνε μόνο οι θορυβώδεις γείτονες, όπως αυτός που μου έλαχε από πάνω. Την κύρια ευθύνη την φέρουν οι κατασκευαστές. Που ξοδεύουν σε ό,τι "φαίνεται" άρα και θα ζητήσουν περισσότερα χρήματα κατά την πώληση των διαμερισμάτων και κάνουν οικονομία σε ό,τι δε φαίνεται, όπως η ηχομόνωση.
Δεν είναι δυνατόν να ακούγονται τα ντουλάπια που ανοιγοκλείνουν από τα γύρω διαμερίσματα ή το ντους για παράδειγμα. Το καζανάκι κάνει πιο πολύ θόρυβο και από τον Νιαγάρα!!!
Αν λοιπόν στην ελλιπή ηχομόνωση, προσθέσεις κι έναν γείτονα που θέλει να βγάλει τα σπασμένα της καταπιεστικής έγγαμης ζωής του...έχεις πετύχει το Τζόκερ!
(ακόμη και τώρα που γράφω αυτό το σχόλιο βαράει... το τι βαράει, δεν το ξέρω...τουλάχιστον δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας)
Είναι της ίδιας συνομοταξίας με τον απέραντο σκουπιδότοπο και τον τρόπο με τον οποίον οδηγούνε στους δρόμους. Όποτε οδηγούμε στην Αθήνα λέμε «θα ήταν αδύνατο να ζήσουμε σε αυτό το μέρος».
Πολύ σωστά είπες για την ηχομόνωση! Εμείς τουλάχιστον καζανάκια δεν ακούμε ούτε ντουλάπες, άρα, πράγματι το πρόβλημα είναι (κυρίως; ) στην κατασκευή. Η δικιά μας είναι από το 1975 και τότε ακόμα χτίζανε. Τώρα, μόστρα και από πίσω κόντρα πλακέ, υποθέτω. Και ποιος ξέρει πόσο πάχος έχει η πλάκα του κάθε ορόφου σας…
Το έχω ακούσει κι από άλλους, ότι οι παλιότερες οικοδομές στο θέμα των θορύβων, είναι καλύτερες.
Και να φανταστείς ότι στα χρόνια μας υπάρχουν τεχνολογικά πιο προηγμένα υλικά ηχομόνωσης απ'ότι παλιά. Αλλά βλέπεις κοστίζουν. Και δε φαίνονται. Άρα γιατί να τα βάλουν. Προτιμούν να ξοδέψουν χρήματα σε ντιζαΐνάτα πλακάκια μπάνιου, κατά προτίμηση ιταλικά, σε ακριβές κουζίνες και σε αρχιτεκτονική κήπων.
Γιατί όλα αυτά μπορούν να ανεβάσουν την τιμή. Ενώ την ηχομόνωση πώς θα την πουλήσεις;
Άλλο ένα δείγμα στις προτεραιότητες που βάζει ο Έλληνας. Το "φαίνεσθαι" θα τους φάει.
Είμαστε δίπλα στην Φαένζα όπου φτιάχνονται τα Ιταλικά πλακάκια. Να συγκρίνει κανείς τιμές…
Παράδειγμα: Πέρσι διαλύθηκε ένα χτιστό γκριλ που είχα πάρει το 2007, 200 Ευρώ, για την βεράντα. Το μόνο που μπορούσα να βρω στην Αθήνα πέρσι που να μοιάζει κόστιζε 500 Ευρώ. Κάνει 4 βδομάδες, απαντάνε, γιατί έρχεται από το εξωτερικό (Ωωωωω… «εξωτερικό!») Από που έρχεται ρωτάω; Από την Ιταλία. Το βρήκαμε στην Ιταλία, αυτό το ίδιο μοντέλο και κατασκευαστή που στην Αθήνα το πουλούσανε 500 Ευρώ, το ίδιο, με 240 Ευρώ και το φέραμε με το τζιπ φέτος LOL!!!
Ε-ρε δούλεμα που πέφτει. Σωστά τα λες!
Ασ'τα να πάνε, Δημήτρη.
Γενικά η Ιταλία πουλάει πολύ στην Ελλάδα.Είναι το ντιζάιν, βλέπεις. Και μπορεί ο Έλληνας να μην έχει να φάει, αλλά το ντιζάιν του το θέλει.
Την ηχομόνωση πάλι ποιος την λογαριάζει; Μόνο κάτι παράξενοι σαν κι εμένα.
Αυτά που βλέπουμε απ’ έξω στην Ιταλία δεν υπάρχουν μέσα. Μέσα υπάρχει μια κουλτούρα και νοοτροπία φτώχιας. Τα ..ντηζάιν τα βγάζουνε έξω. Εδώ, μόνο οι πλούσιοι στο Μιλάνο και στην Ρώμη. Στην Ελλάδα βέβαια μπορεί να μην έχει ο κόσμος να φάει αλλά το παπουτσάκι στιλέτο για 850 Ευρώ στην Γλυφάδα και τα πλακάκια Ιταλικό ντηζάιν δεν είναι διαπραγματεύσιμα, όπως και ο φραπέ στις γεμάτες πλατείες.
Δεν είχα πάρει χαμπάρι τα περί ηχομόνωσης… Αυτό που περιγράφεις ως εμπειρία είναι τραγικό, και θα έλεγα δεν είναι τόσο ο ρωμιός γείτονας όσο η κατασκευή! Και αν είσαι εσύ «παράξενη» εγώ στη θέση σου θα ήμουνα τρεισπαράξενος!
Μωρέ είναι και ο Ρωμιός γείτονας ;)
Μην τον βγάζουμε από την εξίσωση.:)
Όσο για τα υπόλοιπα με την ηχομόνωση, είναι δυστυχώς όπως τα γράφω.
Φυσικά όλοι οι κατασκευαστές σου πουλάνε παραμύθια ότι δήθεν έχουν βάλει τα καλύτερα υλικά, αλλά η πραγματικότητα τους διαψεύδει.
Δημοσίευση σχολίου