Serge

με μέγιστη +1 βαθμούς δεν θα το έλεγες ακριβώς άνοιξη, αλλά η αίσθηση είναι εκεί. κάτι το μεγάλωμα της μέρας, κάτι οι νάρκισσοι που αρχίζουν να σκάνε δειλά δειλά στο χώμα, κάτι η κούραση από το χειμώνα και την νιώθεις ακόμη και τυλιγμένος στο πιο χοντρό σου πανωφόρι.

στην επιστροφή για το σπίτι γεμίζω πάλι από εικόνες.
κάποιοι ιδιαίτερα θαρραλέοι τρέχουν με σορτς  δίπλα στο ποτάμι, αψηφώντας την ομίχλη και το κρύο.ενώ οι πύργοι των εκκλησιών μοιάζουν αποκομμένοι από το υπόλοιπο περιβάλλον βουτηγμένοι σε λευκά νέφη.
πιο πάνω, στην πλατεία του δημαρχείου , αργούν ακόμη να ξεστολίσουν. ξεφούσκωτα μπαλόνια, τα φώτα των γιορτών, κανείς δε βιάζεται.
και παντού τα ποτάμια. μ'αυτήν την αδιάκοπη κίνηση
είναι φορές που θα'θελα να ριζώσω εδώ σαν τα δέντρα. μ'αυτές τις εικόνες.
και μόνο να προσμένω την άνοιξη . και το πολύ σύντομο καλοκαίρι.
γίνεται ;

....................
χτες, λίγο πριν τον ύπνο, σ'ένα τελευταίο ζάπιγκ, έπεσα πάνω στην ιδιάζουσα καλλιτεχνική μορφή του Serge Gainsbourg  (προφανώς κάποιο αφιέρωμα για τα 20 χρόνια από το θάνατό του).
οφείλω να το ομολογήσω. για λίγα λεπτά με καθήλωσε.
έμεινα να κοιτώ αυτόν τον  άσχημο Ρωσο-Εβραίο της Γαλλίας  με το έντονο βλέμμα και τη λάμψη του αλκοόλ στα μάτια, τους σκυφτούς ώμους, την ξεχειλίζουσα αυτοπεποίθηση , τον απροκάλυπτο ερωτισμό, το  τσιγάρο που έμοιαζε να μην ξεκολλάει  απ'το χέρι  και αναρωτιόμουν τι ήταν αυτό που του προσέδιδε αυτήν την ιδιαίτερη αύρα ...ίσα ίσα για να επιβεβαιώσω ότι η γοητεία και η ομορφιά δεν υπάκουσαν ποτέ σε νόρμες και σε προκαθορισμένα σχήματα, αλλά είναι πάντα προϊόντα μιας χαρισματικής αδιαφορίας για ό,τι δεν σε αγγίζει  σε συνδυασμό με μια εμμονή σε πάθη.

40 χρόνια και βάλε μετά δεν έχει γραφτεί πιο αισθησιακό τραγούδι από εκείνο το σκανδαλώδες  «Je T'Aime...Moi Non Plus». (λιγα χρόνια μετά ακολούθησε το La decadanse)
εκείνος έκανε την πλάκα του με την κούκλα Jane, και ένας  πλανήτης ερχόταν αντιμέτωπος με τις αξίες του συντηρητισμού του.