δεν ξέρω με τι μοιάζει η μνήμη των άλλων, όπως δεν ξέρω τι βλέπουν τα μάτια των άλλων - με υποθέσεις πάντα προχωρώ, φευγαλέες ματιές, υποκειμενικές παρατηρήσεις και κυρίως αβεβαιότητες - αλλά η δική μου μνήμη μοιάζει με σκονισμένο σελιλόιντ παλιού ασπρόμαυρου ίσως και βωβού κινηματογράφου.
εικόνες - νεκρές φύσεις, προσωπογραφίες στεγνές, ακόμη κι αυτό το συναίσθημα όταν το ένιωσα να θολώνει και να ατονεί μέχρι την πλήρη εξαφάνισή του, μπόρεσα κι υπολόγισα με ακρίβεια τις δυνάμεις του χρόνου και της απόστασης που απαιτήθηκαν για να του καθαιρέσουν την όποια υπόσταση. και άλλες δυνάμεις οφείλω να ομολογήσω, αλλά αυτές μάλλον δευτερεύουσας σημασίας.
και μπορεί η εμπειρία και τα σημάδια από τις ουλές να διαμορφώνουν ένα νέο υποσυνείδητο, άλλοτε πιο φοβισμένο ή πιο αμυντικό ή πιο απαισιόδοξο και λιγότερο ενθουσιώδες, αλλά η μνήμη νεκρή από κάθε ζωογόνα αίσθηση μένει αγκυροβολημένη σε μικρά τετράγωνα καρέ που θα μπορούσαν να είναι ξένα.
ναι, είμαι εγώ σε εκείνες τις εικόνες. αλλά ήταν ένα "άλλο" εγώ. σε κείνον τον άλλο χρόνο.
τελευταία νιώθω μια επιθυμία να κόψω πολύ κοντά τα μαλλιά μου κάπως σαν τη sinead την εποχή του nothing compares. φυσικά και δεν είμαι τόσο νέα, αλλά δεν πρόκειται για παιχνίδι ματαιοδοξίας.
μάλλον απογύμνωσης
εικόνες - νεκρές φύσεις, προσωπογραφίες στεγνές, ακόμη κι αυτό το συναίσθημα όταν το ένιωσα να θολώνει και να ατονεί μέχρι την πλήρη εξαφάνισή του, μπόρεσα κι υπολόγισα με ακρίβεια τις δυνάμεις του χρόνου και της απόστασης που απαιτήθηκαν για να του καθαιρέσουν την όποια υπόσταση. και άλλες δυνάμεις οφείλω να ομολογήσω, αλλά αυτές μάλλον δευτερεύουσας σημασίας.
και μπορεί η εμπειρία και τα σημάδια από τις ουλές να διαμορφώνουν ένα νέο υποσυνείδητο, άλλοτε πιο φοβισμένο ή πιο αμυντικό ή πιο απαισιόδοξο και λιγότερο ενθουσιώδες, αλλά η μνήμη νεκρή από κάθε ζωογόνα αίσθηση μένει αγκυροβολημένη σε μικρά τετράγωνα καρέ που θα μπορούσαν να είναι ξένα.
ναι, είμαι εγώ σε εκείνες τις εικόνες. αλλά ήταν ένα "άλλο" εγώ. σε κείνον τον άλλο χρόνο.
τελευταία νιώθω μια επιθυμία να κόψω πολύ κοντά τα μαλλιά μου κάπως σαν τη sinead την εποχή του nothing compares. φυσικά και δεν είμαι τόσο νέα, αλλά δεν πρόκειται για παιχνίδι ματαιοδοξίας.
μάλλον απογύμνωσης
3 σχόλια:
Να το κάνεις. Να τα κόψεις τα μαλλιά. Κι αν θέλεις να απογυμνωθείς, κάντο με όποιον τρόπο πιστεύεις εσύ πως θα πιάσει τόπο.
Όλα τα "εγώ" μας πρέπει πού και πού να τα αφήνουμε να εκφράζονται ελεύθερα, ρέμπελα, απρόσμενα.
Ειδικά όταν μέσα μας κρύβουμε κάτι τέτοια συναρπαστικά "εγώ" όπως τα δικά σου...
Οι επιλογές μας για την φυσική μας όψη μπορεί να αντικατοπτρίζουν αλλαγές, δεν μπορούν όμως να τις προκαλέσουν!
Η γυναίκα μου κόβει τα μαλλιά της μέχρι τ' αυτιά μια φορά κάθε 12-16 μήνες αλλά είναι και στον 16ο και στον 1ο μήνα πανέμορφη γιατί δεν αλλάζει τίποτα μέσα της...
Το νήμα που κρατάει τις μνήμες πίσω μας να μας ακολουθούν μπορεί να παίζει με τον άνεμο, αλλά, όσο κρατιέται και δεν κόβεται, πετάμε όλο και πιο σταθερά σαν χαρταετός που τον κρατάει το παιδί που ήμασταν.
@ Theorema,
για το συναρπαστικά, επέτρεψέ μου να αμφιβάλλω,αλλά σ' ευχαριστώ για τη φαντασίωση :)
@ Δημήτρη, αυτή η εικόνα σου με τον χαρταετό πολύ μου άρεσε. Και μου θύμισε πώς όσες μνήμες και να χάθηκαν,όσα βάρη και θλίψεις να κουβαλάμε, συνεχίζουμε να είμαστε εκείνα τα παιδιά με τα γρατζουνισμένα γόνατα.
Δημοσίευση σχολίου