οι τελευταίες δυο εβδομάδες ήταν - από άποψη επαγγελματική - εξοντωτικές. όχι για το έργο που παράχθηκε, αλλά γι' αυτό που δεν.
ώρες ώρες νιώθω σαν σκύλος που γυρίζει γύρω από την ουρά του.
ματαιοπονώ.
και είμαι μόνο στην αρχή.
δεν μπορώ να επιδράσω πουθενά θετικά. αλλά μου επιβάλλεται να δρω.
τα οράματά μου γι' αυτό το άνοιγμα, ακόμη και τα πιο συγκρατημένα, δεν περιλάμβαναν τόσα πολλά εμπόδια και τόση πολλή αδιαφορία
4 σχόλια:
Αναρωτιέμαι σε πια χώρα βρίσκονται τα εμπόδια και η αδιαφορία. Σε κάθε μια, οι λόγοι θα ήταν διαφορετικοί... Αν και τα δύο αυτά υπάρχουν παντού, σε κάθε προσπάθεια... καλή σου επιτυχία, και κουράγιο και υπομονή :-)
καλημέρα Δημήτρη
δυστυχώς όταν η δουλεια σου εξαρταται απο το να λειτουργουν καποια γραναζια κι εκεινα δεν, τα πραγματα μπλεκονται
σ'ευχαριστω για τις ευχες, απαραιτητες !
:)
Χρονοδιάγραμμα...
Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί, μιλούσαν για
το μέλλον μου. Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι. Αλλά εγώ
ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο.
Ίσως γι΄ αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο
αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα.
Τ. Λειβαδίτης
ίσως αυτό να είναι το πιο μεγάλο δώρο. να σου κλέβει το μέλλον ένα πουλι χαριζοντας σου το παρον
Δημοσίευση σχολίου