παράξενες μέρες

είναι οι μέρες των μικρών και μεγάλων απολογισμών αυτές.

στο τέλος του καλοκαιριού -κι ενώ ο ήλιος ακόμη χαϊδεύει το γυμνό δέρμα- ψάχνεις, αναζητάς τον λόγο, την αιτία αυτής της αδιέξοδης λύπης και τον επόμενο δρόμο .

όσο το σύστημα που υπηρέτησες σου πρόσφερε μια ψευδαίσθηση αυτού του κάτι του απαραίτητου για να συνεχίσεις, δεν λογάριαζες που δεν το πίστεψες ποτέ.
(το πλήρωνες βέβαια ακριβά και δεν φανταζόσουν το ξεπούλημα....αλλά δεν ήξερες)

τώρα, βαραίνει η απιστία και δεν υπάρχει πολλή ζωή για ξόδεμα.

....

μπαίνω στο ασανσέρ, μετά στην αποβάθρα, καθρέφτες, κόσμος,μια νέα κοπέλα μιλάει αδιάκοπα στο κινητό ενώ βαδίζει πέρα δώθε με το ανέμελο διακοπίστικο λουκ της

αυτό το πίσω

κι όλα θα γίνονταν αγάπη  κι επιθυμία και όνειρο
αν μόνο γινόταν

δεν παλεύεται διαφορετικά όταν όλα τα ντόμινο πέφτουν

....

με αγάπη μόνο για καθετί μικρό για καθετί μεγάλο.