Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

τα εύκολα και τα δύσκολα αντίο

από την Σ 10 έφυγα δύσκολα. τα ψιλοπράγματα είπαμε να τα πάρουμε μόνοι μας. πήγαινα και ξαναπήγαινα , αν και με τρόμαζε η αδειοσύνη, προσπαθούσα να αποτυπώσω όσες περισσότερες εικόνες  στο μυαλό μου και, ξανά στα παράθυρα τα κυπαρίσσια έξω, το μικρό κρυφό μπαλκονάκι.
τι ακρωτηριασμός κι αυτός ..
έκλαψα. άστεγη.


από τη Ν, της αγαπημένης των πολλών πόλης, έφυγα εύκολα. δε θυμάμαι κανένα απωθημένο κλείνοντας την πόρτα σε μια χωρίς επιστροφή εποχή ανεμελιάς και μεγάλου έρωτα.
τέλειωσε, έφυγα

κι από τη Σ έφυγα εύκολα . σαν τρελή ήθελα να φύγω. κι ας ήταν η αφετηρία για  τα μέρη εκείνα, όπου εντελώς απρόσμενα  ανακάλυψα τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του ολογράμματός  μου
εκεί επιστρέφω στα δύσκολα. συνήθως νοερά. κάπου πρέπει να βρίσκεις να πατήσεις.

από τη Α 39 έφυγα  δύσκολα. είχα βρει μια μορφή ευτυχίας  που δεν περίμενα. ένα γαλήνιο λιμάνι. θυμάμαι ακόμη τα υγρά μάτια αποχαιρετώντας όχι έναν τόπο, αλλά μια εποχή

απο τη Δ 9 έφυγα πανεύκολα. σαν έτοιμη από καιρό. απλά άνοιξα την πόρτα και διέγραψα τη μισή μου ζωή. μερικές φορές είναι τόσο απλό

από την Σ 20 νομίζω πως δεν έφυγα. θα ξαναγυρίσω. πρέπει. αυτά τα ψηλοτάβανα δωμάτια, αυτά τα υπέροχα μαρμάρινα σκαλιά, τα με τόση μελέτη σκαλισμένα, νομίζω πως με περιμένουν

(όλοι οι αποχαιρετισμοί αφορούν μόνο αγαπημένους σταθμούς, λιμάνια...
παρ'όλα αυτά .απ' αλλού μπορούσα να φύγω. από αλλού όχι)

10 σχόλια:

Theorema είπε...

Από κάποια μέρη (μέρη, ανθρώπους, καταστάσεις, όπως θέλεις δες το) ακόμα κι αν φύγουμε, δεν φεύγουμε ποτέ...
Αυτό νομίζω.
Πανέμορφο, μοναδικά τρυφερό κείμενο, υπέροχη Πορφυροκόκκινή μου.

scarlett είπε...

Κι από κάποια άλλα Theorema, που μπορεί να ήταν σημαντικό κομμάτι της ζωής μας,είναι τόσο εύκολη η φυγη.

Είναι τόσο παράξενες οι μέσα μας διεργασίες!

Σ'ευχαριστώ!
Πολυ!

Το Φαουδι είπε...

Το κείμενο σου μου θύμισε κάτι πολύ αγαπημένο που διάβασα πριν χρόνια στο Interpreter Of Maladies (μια συλλογή με πάρα πολύ καλές ιστορίες) -
..there are times I am bewildered by each mile I have traveled, each meal I have eaten, each person I have known, each room in which I have slept. As ordinary as it all appears, there are times when it is beyond my imagination.

scarlett είπε...

Όμορφη παραθεση Φαούδι, σ'ευχαριστώ!
Τη συλλογή δεν τη γνωρίζω, φαίνεται ενδιαφέρουσα

Ανώνυμος είπε...

Όπως σοφά γράφεις πιο κάτω:
"είναι που αφήνεις κάτι πίσω σου, κάτι οριστικό και αμετάκλητο στο οποίο δε μπορείς να επιστρέψεις".
Ούτε εγώ έμαθα που λες να το διαχειρίζομαι όλο αυτό, παρόλες τις επιμελείς μου προσπάθειες και επαναλήψεις...
Κάθε φορά αυτό το κομμάτι (μου) που υποτίθεται πως αποχαιρετώ, ανακαλύπτω ότι έχει παραμείνει ριζωμένο κάπου στο βάθος και ξεπετάγεται σε ανύποπτους χρόνους.
Δεν είναι κατ ανάγκη κακό, αλλά ακόμη με μπερδεύει σα διεργασία. Μόλις καταλάβω τι γίνεται πάντως (λέμε τώρα) θα κάνω σίγουρα ένα μακροσκελέστατο ποστ :-P
Τα φιλιά μου

scarlett είπε...

Θα περιμένω το ποστ, travellirious ;)

Αλλά και άλλο να είναι το θέμα πάλι θα περιμένω το ποστ :)

ανταποδίδω τα φιλιά

katabran είπε...

καλημέρα από Σ 62...φεύγω γιατί πολλοί μαζευτήκαμε!
όσο κι αστειεύομαι, δεν το κουνάω ρούπι, ας μ'έδιωχναν...
σε φχαριστώ για τη θέση στα δεξιά σου...

scarlett είπε...

καλώς ήρθες katabran !

δε χρειάζεται να με ευχαριστείς , είστε πολύ ιδιαίτερη συντροφιά (οι δεξιά :) )

γιατί να σε διώξουν ;

katabran είπε...

γιατί είμαι "αχώνευτη" και εμμονική!

scarlett είπε...

αχωνευτοι συμφερει να ειμαστε για να μη γινομαστε ευκολη τροφή

κι εμμονική...τι θα πει εμμονική ;
άσε να έχουμε και μερικες εμμονες...